Udrzewienie.

„I zielone przy drogach wierzby i topole / Co pierwej, jako płaczki przy grobowym dole / Biły czołem, długiemi kręciły ramiony / Rozpuszczając na wiatry warkocz posrebrzony- / Teraz jak martwe, z niemej wyrazem żałoby / Stoją na kształt posągów sypilskiej Nioby”...”Pan Tadeusz”. „I wy wierzby byłyście kiedyś boginiami,/Teraz wód pilnujecie stojąc nad brzegami”... Szymon Szymonowic-”Sielanka X – Wierzby”.  „W dwuszeregu przy drożynie/ stoją wierzby smutne, sine/milczą małe obrażone/ łyse mowy pozbawione”... Anna Słupczewska z tomiku „Żyto”.  Fotografować wierzby to jak opisywać życie, odczytywać z ich kory historię zapisaną przez czas, zastanawiać się nad ludzkim istnieniem… Wierzba głowiasta biała jest metaforą losu ludzkiego, choć rosnąć chce do góry, to  jest ogławiana i tak jak ludzie zatrzymywani w swoim dążeniu ku górze przez życiowe niepowodzenia - okazują swoje cierpienia - tak i ona cierpi na moich zdjęciach.  

Egretta Alba – biały anioł z nad Wisły.

Czapla biała to gatunek południowy rozpowszechniony w Azji, Ameryce, Australii i całej Afryce. Według Sokołowskiego w Polsce gnieździł się przed stu laty pod Głogowem. Obserwuje ją już od ponad dziesięciu lat w okolicach użytku ekologicznego Zielona Kępa w Nadleśnictwie Dobrzejewice . Każdego roku jej liczebność wzrasta zapewne z racji ocieplającego się klimatu... Dłuższa smuklejsza i większa od czapli siwej, która w locie przypomina mi pterodaktyla. Żerując na otwartej płyciźnie jej biały kolor bardzo rzuca się w oczy. Jest bardzo płochliwa i trudna do fotografowania - jednak tym razem udało się mi zrobić kilka ciekawszych jej ujęć.